Diagnoza
Integracji Sensorycznej
Diagnoza Integracji Sensorycznej (SI) to proces oceny funkcjonowania układu nerwowego dziecka pod kątem odbioru, przetwarzania i reagowania na bodźce sensoryczne. Jest to kluczowy etap w identyfikacji trudności, które mogą objawiać się m.in. problemami z koncentracją, koordynacją ruchową, nadwrażliwością na bodźce lub trudnościami w nauce. Dzięki szczegółowej diagnozie możliwe jest dostosowanie odpowiednich metod terapeutycznych wspierających rozwój dziecka.
W diagnozie kluczowe jest zbadanie funkcjonowania podstawowych systemów sensorycznych
System przedsionkowy
odpowiada za równowagę i orientację w przestrzeni, wpływa na koordynację ruchową i kontrolę postawy.
System proprioceptywny
zapewnia świadomość własnego ciała i kontrolę nad ruchami, umożliwiając płynność ruchową.
System dotykowy
reguluje reakcje na dotyk, temperaturę, ból i nacisk, wpływając na integrację bodźców czuciowych.
Proces diagnozy przeprowadza certyfikowany terapeuta Integracji Sensorycznej i składa się z kilku etapów. Pierwszym krokiem jest szczegółowy wywiad z rodzicami, który pozwala na zebranie istotnych informacji dotyczących przebiegu ciąży, porodu, etapu niemowlęcego oraz dalszego rozwoju psychoruchowego dziecka. Rodzice opisują także codzienne funkcjonowanie dziecka, jego nawyki, ewentualne trudności w zakresie motoryki, emocji czy koncentracji.
Po przeprowadzeniu diagnozy terapeuta sporządza szczegółowy raport, który zawiera wyniki testów, opis funkcjonowania dziecka oraz zalecenia terapeutyczne. Na podstawie tej analizy podejmowana jest decyzja o konieczności podjęcia terapii SI oraz wskazówki dotyczące ćwiczeń i codziennej pracy w domu.